Cichej bliżej jest do Patti Smith niż do Grzegorza Turnaua.
Różewicz z muzyką.
Mirosław Pęczak, POLITYKA
„Tym razem hasło „poezja śpiewana” jest zupełnie nieodpowiednie. Owszem, Karolina Cicha, występowała, a nawet została nagrodzona na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej, gdzie autorzy lubią śpiewać poezję. Owszem na płycie „Do ludożerców” Karolina Cicha śpiewa, czasem melorecytuje, czasem wykrzykuje, a niekiedy niemal rapuje wiersze Tadeusza Różewicza. Aliści muzyka na tej płycie mocno hałasuje, zaś ekspresja wokalna Cichej nie ma nie wspólnego z osławioną „krainą łagodności” – jak metaforycznie nazywa się u nas zjawisko poezji śpiewanej. Cichej bliżej jest do Patti Smith niż do Grzegorza Turnaua. I bardzo dobrze, bo poezja Różewicza też jest z innej krainy. Zdecydowanie bardziej pasuje do niej estetyka muzycznej alternatywy niż grane „po bożemu” akustyczne podkłady. Tak trzymać, pani Karolino!”
Polityka, nr 51, 18 grudnia 2010
Cicha „znalazła własną formułę śpiewania łączącą rocka
z poetyckim, emocjonalnym przekazem”
Marek Wiernik, Przystanek dla pół miliona ludzi i dziewczyna poetycko-rockowa,
Rzeczpospolita, 30.07.2010
„To płyta wybitna. Będę jej jeszcze słuchał i słuchał”
Jurij Andruchowycz, poeta
Lista utworów
1. Ciało
2. Księżyc świeci
3-6. Walentynki (poemat z końca XX wieku)
3. W dniu świętego Walentego
4. Glos kobiecy
5. Ale to jeszcze nie wszystko
6. Biedne stare lary i penaty.
7. List do ludożerców.
8-11. Od jutra się zmienię
8. To się zaczęło 28 września.
9. Ta zmiana musi się dokonać.
10. Jakże daleko odbiegam od tematu.
11. Vita nuova
12. Czarne plamy są białe.
13. Wodze oczami.
14. Kara.
15. Odejście lar i penatów.
GAZETA WYBORCZA – Wrocław
„Cicha przygląda się z bliska tak wielu konwencjom, jednocześnie z żadną z nich się do końca nie brata (…) świetnie interpretuje mało poetyckie teksty Różewicza – obserwatora codzienności. Intonuje humorystycznie, czasem ironicznie, to
z politowaniem, ale nie bez pokory. Jednak nawet zwyczajna recytacja w jej wykonaniu nie brzmi standardowo. Cicha to muzyczne objawienie ostatnich lat,
z talentem na miarę największych gwiazd polskiej estrady.”
Ewa Orczykowska,
Rozśpiewany prezent na urodziny Tadeusza Różewicza,
Gazeta Wyborcza – Wrocław,
„ODRA”
„Karolina Cicha znalazła skuteczny estetycznie sposób na muzyczną prezentację poezji Różewicza. Polonistka, aktorka Gardzienic, pieśniarka i kompozytorka przygotowała program zatytułowany Do ludożerców, będący spójnym ciągiem wierszy i fragmentów autora Wyjścia. Co ciekawe, artystka sięgnęła do najnowszej twórczości poety (rzecz jasna, poza wyjątkiem Listu do ludożerców), w tym do wersów i strofoid, w których Różewicz podejmuje intertekstualną grę z językami współczesności, także, jak wiadomo, z publicystyką i kulturą masową. Tekstowy materiał koncertu wypełniły głównie Walentynki (poemat z końca XX wieku) i Od jutra się zmienię. Karolina Cicha dysponuje głosem o potężnych ekspresyjnych możliwościach, którego inteligentnie i nieraz przewrotnie używa. Gra również na klawiszach, akordeonie i perkusjonaliach, towarzyszą jej Paweł Stankiewicz (gitara), Łukasz Owczynnikow (bas) oraz Witek Wilk (perkusja). Długie utwory Różewicza podzielone zostały na zróżnicowane piosenki. Analogicznie do międzytekstowego usytuowania tej poezji, muzycy tworzyli pastiszujące i dystansujące relacje z ostrym rockiem, reggae tudzież z innymi gatunkami. Szybko okazało się, że do Różewicza pasuje to znakomicie. Najpierw oszczędne dawkowanie wersów – pewnie trochę paradoksalnie – podkreślało wagę słów w zgiełku dźwięków. Z kolei ironicznie przymierzanie także kontrastowych rozwiązań muzycznych odpowiadało ironicznej międzytekstowości Różewicza. Cicha wspaniale podkreślała humor poematów; w całości zaś, jak u Różewicza, łączyły się różne jakości, przede wszystkim tragikomizm. Bo przecież takie jest zaangażowanie autora szarej strefy w ten świat.(…) Szykuje się płyta Karoliny Cichej z Różewiczowskim programem: warto czekać, i oby niedługo.”
Adam Poprawa, „Odra”, nr 4, 2009
Patroni i Partnerzy
